منبع: روز شمار تاریخ اسلام، جلد دوم، ماه صفر (باتلخیص)

نویسنده: محمدامین جلیلوند 

شهادت عماریاسر در جنگ صفین - سال 37 هجرى قمرى/ 9 صفر#

عمار بن ‏یاسر مکنى به أبى‌‏یقظان از صحابه نزدیک رسول خدا صلی الله علیه و آله و از یاران باوفاى امیرمؤمنان علیه‌السلام بود. وى پیش از هجرت در مکه معظمه دیده به جهان گشود. هنگامى که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به رسالت برانگیخته شد، عمار از نخستین افرادى بود که به آن حضرت ایمان آورد. پس از او برادرش عبدالله پدرش یاسر و مادرش سمیه نیز ایمان آورده و از اسلام آورندگان نخستین مکه شدند.

این خانواده به خاطر اظهار ایمان و علاقه به رسول خدا صلی الله علیه و آله مورد فشار روانى و آزار جسمى قرار گرفتند. مشرکان قریش آنان را به همراه ایمان‌آورندگان دیگر، شکنجه‌‏هاى سخت و توان‌‏فرسا مى‌‏دادند. پدر و مادرش بدست مشرکان مکه به شهادت رسیدند. مادرش نخستین زنى بود که در راه اسلام، شربت شهادت نوشید و با خون خویش نهال اسلام را بارور کرد.

عمار، از مهاجران به حبشه و از نمازگزاران به دو قبله بود. وى در جنگ بدر و تمامى جنگ‌‏هاى پیامبر صلی الله علیه و آله حضور یافت و در رکاب آن حضرت، با دشمنان اسلام با تمام توان مبارزه کرد. عمار، به هنگام ساختن مسجدالنبى صلی الله علیه و آله، علاوه بر انجام کارهایش کار پیامبر صلی الله علیه و آله را نیز بر عهده مى‌‏گرفت و دو برابر دیگران تلاش مى‌‏کرد.

پیامبر صلی الله علیه و آله نیز به وى علاقه ویژه‏اى داشت و او را یکى از خواص خود مى‌‏دانست. آن حضرت درباره عمار، سخنان فراوانى دارد. از جمله آن هنگامى که مشرکان قریش، عمار را براى شکنجه دادن در آتشى انداخته بودند، پیامبر صلی الله علیه و آله درباره‏‌اش فرمود: یا نارُ کُونى بَرداً وَ سَلاماً عَلى عَمّار کَما کُنتِ بَرداً و سَلاماً عَلى اِبراهیم؛ اى آتش! براى عمار، خنک و مایه سلامت باش، همان طورى که براى ابراهیم علیه‌السلام خنک و مایه سلامت بودى. پس از دعاى پیامبر صلی الله علیه و آله آتش سوزان، بر بدن عمار اثر نمى‌‏گذاشت.(1)

عمار، پس از رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله از معتقدان به ولایت و خلافت امام علی ‏بن‏ ابى‌‏طالب علیه‌السلام بود و در این راه به مانند سایر اصحاب باوفاى آن حضرت، تلاش بلیغى به عمل آورد. وى پیوسته در کنار امیرمؤمنان علیه‌السلام و از علاقه‌‏مندان به آن حضرت بود و مقام و حق آن حضرت را به نیکى مى‌‏شناخت. به همین جهت هیچ‏گاه از او فاصله نگرفت و او را در عرصه‏هاى مهم سیاسى و اجتماعى تنها نگذاشت.

وى در زمان عمر بن ‏خطاب، حدود دو سال (از سال 21 تا 22 قمرى) حکومت کوفه را بر عهده داشت.(2) با راهنمایى‌‏هاى حضرت على علیه‌السلام تلاش زیادى به عمل آورد تا سنت‌‏هاى نبوى صلی الله علیه و آله در جامعه برقرار ماند و روحیه عدل‌‏پرورى و ستم‌‏ستیزى در میان مسلمانان حکم‌‏فرما باشد.